ΔΕΛΦΟΙ ,

Ο θρύλος λέει ότι οι Δελφοί ήταν το σημείο που συναντήθηκαν οι δύο αετοί. όταν ο Δίας τους έστειλε να πετάξουν από δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Σ'αυτό το σημείο ο Δίας έριξε τον ιερό βράχο και οι Δελφοί έγιναν γνωστοί στα πέρατα του τότε κόσμου ως ο ομφαλός της Γης, το κέντρο του κόσμου.

Προτού μιλήσουμε για τη λατρεία και για το ιερό, πρέπει να δούμε τον τόπο τον ίδιο, αυτόν που θεωρήθηκε το κέντρο της Γης. Η συνηθισμένη πρόσβαση των Δελφών από τη στεριά είναι από το δρόμο που σκαρφαλώνει από τη Βοιωτία προς την Αράχοβα και μετά κατεβαίνει δυτικά. Είναι ο ίδιος δρόμος που ακολούθησε και ο θεός όταν πρωτοήρθε στους Δελφούς, όπως μας πληροφορεί ο ομηρικός ύμνος στον Απόλλωνα Μια άλλη πρόσβαση είναι από τον Κορινθιακό κόλπο, και αυτήν χρησιμοποίησαν οι πρώτοι ιερείς του Απόλλωνα που ήταν Κρήτες.

Τώρα ο επισκέπτης συναντά ένα τοπίο που το περιγράφει ζωηρά ο ομηρικός ύμνος: «Σκαρφάλωσες γοργά (απευθύνεται στον Φοίβο τρέχοντας πάνω από τις βουνοκορφές και έφτασες στην Κρίσα κάτω από τον Παρνασσό τον σκεπασμένο με χιόνια, σε μια πλαγιά που βλέπει δυτικά και όπου ένας μεγάλος βράχος κρέμεται από πάνω, ενώ κάτω απλώνεται μια βαθιά άγρια κοιλάδα. Εκεί ο βασιλιάς Φοίβος Απόλλων αποφάσισε να αποκτήσει έναν ωραίο ναό...».

Όποιος αντικρίσει για πρώτη φορά τον τόπο μένει κατάπληκτος. Σαν να έχει ανοίξει ο τόπος στα δυο από έναν κοσμογονικό σπασμό, ένα τεράστιο βαθύ χάσμα αποτελεί
την κοιλάδα αυτή... Και μόλις φτάσουμε στη ρίζα των δυο Φαιδριάδων, εκεί ακριβώς που βρίσκεται η πηγή της Κασταλίας, αντικρίζουμε κάτι που θαρρείς πως είναι το χάσμα των χασμάτων: τους δυο βράχους τους χωρίζει ένα τρομαχτικό φαράγγι, στενό κι απάτητο, — το Αρκουδόρεμα, όπως το λένε σήμερα, — που συνεχίζεται ως κάτω στην πλαγιά βαθιά μέσα στο λόγγο».

Εκεί, στο μυχό του φαραγγιού, εκεί που σμίγουν οι δυο βράχοι, στη ρίζα του ανατολικού, του Φλεμπούκου (της αρχαίας Υάμπειας), βγαίνει απροσδόκητα το πιο κρυστάλλινο νερό: το νερό της Κασταλίας, της φημισμένης κρήνης, όπου πλένονταν όλοι, ιερείς και προσκυνητές, προτού μπούνε στο ναό. Στην άλλη μεριά, τη δυτική, της Ρόδινης, όπως λέγεται ο βράχος αυτός, απλώνεται στο ανηφορικό άνοιγμα το ιερό του Απόλλωνος, το πιο φημισμένο ιερό της αρχαίας Ελλάδας. Και κάτω, η βαθιά κοιλάδα του Πλείστου προχωρά καταπράσινη από τα λιόδεντρα για να απλωθεί στον κάμπο της Ιτέας από την Αμφισσα ως τη θάλασσα.